All Posts By admin

Με την ευχή και την ελπίδα η ομορφιά να σώσει τον κόσμο ετούτο, μπορούμε αμέσως να καταλάβουμε ότι το περιεχόμενο «Ρούλα» δεν εμπεριέχει ομορφιά. Μητέρα τριών παιδιών, σύζυγος ενός πρότυπου άντρα, τοπικό παράδειγμα μιας κλειστής κοινωνίας και ακόμα πιο κλειστής εμπειρικής πραγματικότητας. Δεν είναι η υποκειμενικότητα της Ρούλας Πισπιρίγκου που την κάνει να οδηγείται στην δολοφονία, ούτε φαίνεται ως δράμα η ζωή και η σχέση της με τον σύζυγό της, είναι θα έλεγε κανείς, η απόλυτη διαστρέβλωση της αντιληπτικής της ικανότητας για την εγγύτητα σε οτιδήποτε αφορά έννοια εαυτού, άρα πλήρη αποχή και τέλεια περιστροφή και προσαρμογή στην ανάγκη αποδοχής, στο κυνήγι του θηράματος που στην περίπτωσή της είναι ο Μάνος.

Πόσες μανάδες προστατεύουν το παιδί από τον πόνο; Κι άλλες πόσες μπαίνουν μπροστά για να μην πονέσει το παιδί τους; Είναι σωστό να αγνοούμε, να παραβλέπουμε, να συμμορφώνουμε, να υπεραναλύουμε ή και να παραπλανούμε, να υποκαθιστούμε, ή να αμυνόμαστε του πόνου;

Η δυσκολία των πατεράδων να υποστηρίξουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο δεν προκύπτει από την φυσική απουσία τους από τα παιδιά αλλά από την μεγαλύτερη ανάγκη και αίτημα της κοινωνίας μας για πατέρα. Οι πατεράδες στις μέρες μας δεν στερούνται μόνο του χρόνου και των συστατικών της σχέσης που θα ήθελαν ή θα ονειρεύονταν να έχουν με τα παιδιά τους αλλά εγκλωβίζονται στα χαρακτηριστικά απομόνωσης από την ουσία και κατά συνέπεια απομακρύνονται από τα παιδιά τους. Ο γνήσιος μπαμπάς έχει κατανοήσει αυτή την έλλειψη. Έχει αισθανθεί το κενό. Έχει αποσαφηνίσει την μοναχικότητα της ύπαρξής του, έχει αναλάβει αυτή την ευθύνη και δεν φοβάται. Η έλλειψη της φιγούρας του πατέρα προστάτη ή του πατέρα ήρωα δεν τον αγγίζουν. Και ο χρόνος που νοσταλγικά περίμενε τον δυνάμωσε, δεν τον λύγισε, τον μαλάκωσε.

Δεν είναι τα pattern που μας δίνουν νόημα στη ζωή μας. Η επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση, η απομίμηση ενός σχεδίου. Δεν είναι ότι βιώσαμε, ή ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε και αναπαράγουμε από το παρελθόν. Δεν είναι κίνηση προς τον εαυτό, αλλά κίνηση προς τα εμπρός.

Οι μητέρες μας δεν είναι απλά μητέρες μας, είναι γυναίκες που γράφουν ιστορία. Τη δική τους ιστορία στη διάσταση του χρόνου που βιώσαμε μαζί τους ως παιδιά στο παρελθόν μας και ως ενήλικοι των επόμενων ετών μας. Είναι οι φιγούρες που μας διάλεξαν για να έρθουμε στον κόσμο και μέσα από αυτές ο κόσμος μεγαλώνει και πηγαίνει πιο πέρα. Είναι πυρήνας δημιουργίας κι όσο κι αν δεν το βλέπουμε έτσι ή τις έχουμε συνηθίσει, αυτές παραμένουν στον ίδιο ρόλο. Οι μητέρες όμως καθώς κουβαλάνε πολυδιάστατα χαρακτηριστικά και μοναδικό σκοπό, αυτές που γνωρίζουν την μητρότητα σε βάθος είναι και αυτές που πάνω τους γεφυρώνεται το μέλλον.

Πώς αισθάνεται ένα παιδί ανάμεσα σε δύο αποξενωμένους γονείς και τι επίπτωση έχει αυτό το συναίσθημα στον ψυχισμό του – σημερινό ή αυριανό