Κοινωνική Λειτουργός – MSc Οικογενειακή Σύμβουλος – MSc Διοικητής Υγείας
Κοινωνική Λειτουργός – MSc Οικογενειακή Σύμβουλος – MSc Διοικητής Υγείας
H Ζαχαρένια Γουβαλάρη συνομιλεί με την Βιβή Αναστασιάδου στην εκπομπή «Viva!»
H Ζαχαρένια Γουβαλάρη συνομιλεί με την Εύα Ντελιδάκη στην εκπομπή «ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΓΕΙΑ»
Κάθε χρόνο, τις μέρες των Χριστουγέννων, οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με ένα κοινό πρόβλημα: τι δώρο ...
Κοινωνική Λειτουργός – MSc Οικογενειακή Σύμβουλος – MSc Διοικητής Υγείας. H Ζαχαρένια Γουβαλάρη παραδίδει βιωματικά σεμινάρια ...
Κοινωνική Λειτουργός – MSc Οικογενειακή Σύμβουλος – MSc Διοικητής Υγείας.
H Ζαχαρένια Γουβαλάρη παραδίδει βιωματικά σεμινάρια και συνεδρίες Προσωποκεντρικής Συμβουλευτικής και Προσωπικής Ανάπτυξης και ωρίμανσης, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να αναπτυχθούν μέσα από τα πιστεύω τους.
Με την ευχή και την ελπίδα η ομορφιά να σώσει τον κόσμο ετούτο, μπορούμε αμέσως να καταλάβουμε ότι το περιεχόμενο «Ρούλα» δεν εμπεριέχει ομορφιά. Μητέρα τριών παιδιών, σύζυγος ενός πρότυπου άντρα, τοπικό παράδειγμα μιας κλειστής κοινωνίας και ακόμα πιο κλειστής εμπειρικής πραγματικότητας. Δεν είναι η υποκειμενικότητα της Ρούλας Πισπιρίγκου που την κάνει να οδηγείται στην δολοφονία, ούτε φαίνεται ως δράμα η ζωή και η σχέση της με τον σύζυγό της, είναι θα έλεγε κανείς, η απόλυτη διαστρέβλωση της αντιληπτικής της ικανότητας για την εγγύτητα σε οτιδήποτε αφορά έννοια εαυτού, άρα πλήρη αποχή και τέλεια περιστροφή και προσαρμογή στην ανάγκη αποδοχής, στο κυνήγι του θηράματος που στην περίπτωσή της είναι ο Μάνος.
Πόσες μανάδες προστατεύουν το παιδί από τον πόνο; Κι άλλες πόσες μπαίνουν μπροστά για να μην πονέσει το παιδί τους; Είναι σωστό να αγνοούμε, να παραβλέπουμε, να συμμορφώνουμε, να υπεραναλύουμε ή και να παραπλανούμε, να υποκαθιστούμε, ή να αμυνόμαστε του πόνου;
Η δυσκολία των πατεράδων να υποστηρίξουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο δεν προκύπτει από την φυσική απουσία τους από τα παιδιά αλλά από την μεγαλύτερη ανάγκη και αίτημα της κοινωνίας μας για πατέρα. Οι πατεράδες στις μέρες μας δεν στερούνται μόνο του χρόνου και των συστατικών της σχέσης που θα ήθελαν ή θα ονειρεύονταν να έχουν με τα παιδιά τους αλλά εγκλωβίζονται στα χαρακτηριστικά απομόνωσης από την ουσία και κατά συνέπεια απομακρύνονται από τα παιδιά τους. Ο γνήσιος μπαμπάς έχει κατανοήσει αυτή την έλλειψη. Έχει αισθανθεί το κενό. Έχει αποσαφηνίσει την μοναχικότητα της ύπαρξής του, έχει αναλάβει αυτή την ευθύνη και δεν φοβάται. Η έλλειψη της φιγούρας του πατέρα προστάτη ή του πατέρα ήρωα δεν τον αγγίζουν. Και ο χρόνος που νοσταλγικά περίμενε τον δυνάμωσε, δεν τον λύγισε, τον μαλάκωσε.
Δεν είναι τα pattern που μας δίνουν νόημα στη ζωή μας. Η επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση, η απομίμηση ενός σχεδίου. Δεν είναι ότι βιώσαμε, ή ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε και αναπαράγουμε από το παρελθόν. Δεν είναι κίνηση προς τον εαυτό, αλλά κίνηση προς τα εμπρός.
H Ζαχαρένια Γουβαλάρη συνομιλεί με την δημοσιογράφο υγείας Εύα Ντελιδάκη στην εκπομπή του iatro.gr
Οι μητέρες μας δεν είναι απλά μητέρες μας, είναι γυναίκες που γράφουν ιστορία. Τη δική τους ιστορία στη διάσταση του χρόνου που βιώσαμε μαζί τους ως παιδιά στο παρελθόν μας και ως ενήλικοι των επόμενων ετών μας. Είναι οι φιγούρες που μας διάλεξαν για να έρθουμε στον κόσμο και μέσα από αυτές ο κόσμος μεγαλώνει και πηγαίνει πιο πέρα. Είναι πυρήνας δημιουργίας κι όσο κι αν δεν το βλέπουμε έτσι ή τις έχουμε συνηθίσει, αυτές παραμένουν στον ίδιο ρόλο. Οι μητέρες όμως καθώς κουβαλάνε πολυδιάστατα χαρακτηριστικά και μοναδικό σκοπό, αυτές που γνωρίζουν την μητρότητα σε βάθος είναι και αυτές που πάνω τους γεφυρώνεται το μέλλον.
Πώς αισθάνεται ένα παιδί ανάμεσα σε δύο αποξενωμένους γονείς και τι επίπτωση έχει αυτό το συναίσθημα στον ψυχισμό του – σημερινό ή αυριανό
Η επιλογή, ίσως και η μεγαλύτερη ευθύνη του ανθρώπου είναι η εξερεύνηση της πραγματικότητας του εαυτού του. Η αφαίρεση των προσωπείων, της μάσκας, που κάποιος νόμιζε πως ήταν κομμάτι του αληθινού του εαυτού, παρότι είναι συχνά οδυνηρή και βασανιστική, είναι η έντονη ανάγκη του να αναζητήσει, να πλησιάσει και να γίνει ο εαυτός του.
Δεν είναι λίγες οι φορές που πονάμε, λίγο ή πολύ και που αντέχουμε αυτόν τον πόνο. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, με μικρή ή καθόλου ανακούφιση. Για δεκαετίες ενδεχομένως χωρίς να το καταλάβουμε.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει από το εξωτερικό μας περιβάλλον να μας λένε μοιάζεις στον μπαμπά σου ή μοιάζεις στη μαμά σου και να χαμογελάμε, αλλά κανείς δεν μας είπε μοιάζεις στον εαυτό σου ή σε αυτόν έπρεπε να μοιάζεις.
