Με την ευχή και την ελπίδα η ομορφιά να σώσει τον κόσμο ετούτο, μπορούμε αμέσως να καταλάβουμε ότι το περιεχόμενο «Ρούλα» δεν εμπεριέχει ομορφιά. Μητέρα τριών παιδιών, σύζυγος ενός πρότυπου άντρα, τοπικό παράδειγμα μιας κλειστής κοινωνίας και ακόμα πιο κλειστής εμπειρικής πραγματικότητας. Δεν είναι η υποκειμενικότητα της Ρούλας Πισπιρίγκου που την κάνει να οδηγείται στην δολοφονία, ούτε φαίνεται ως δράμα η ζωή και η σχέση της με τον σύζυγό της, είναι θα έλεγε κανείς, η απόλυτη διαστρέβλωση της αντιληπτικής της ικανότητας για την εγγύτητα σε οτιδήποτε αφορά έννοια εαυτού, άρα πλήρη αποχή και τέλεια περιστροφή και προσαρμογή στην ανάγκη αποδοχής, στο κυνήγι του θηράματος που στην περίπτωσή της είναι ο Μάνος.
Άρθρο της Ζαχαρένιας Γουβαλάρη στο alphafreepress.gr
Με την ευχή και την ελπίδα η ομορφιά να σώσει τον κόσμο ετούτο, μπορούμε αμέσως να καταλάβουμε ότι το περιεχόμενο «Ρούλα» δεν εμπεριέχει ομορφιά. Μητέρα τριών παιδιών, σύζυγος ενός πρότυπου άντρα, τοπικό παράδειγμα μιας κλειστής κοινωνίας και ακόμα πιο κλειστής εμπειρικής πραγματικότητας. Δεν είναι η υποκειμενικότητα της Ρούλας Πισπιρίγκου που την κάνει να οδηγείται στην δολοφονία, ούτε φαίνεται ως δράμα η ζωή και η σχέση της με τον σύζυγό της, είναι θα έλεγε κανείς, η απόλυτη διαστρέβλωση της αντιληπτικής της ικανότητας για την εγγύτητα σε οτιδήποτε αφορά έννοια εαυτού, άρα πλήρη αποχή και τέλεια περιστροφή και προσαρμογή στην ανάγκη αποδοχής, στο κυνήγι του θηράματος που στην περίπτωσή της είναι ο Μάνος.
Στην καθηλωτική μανιακή χρόνια μεθοδική ταύτιση της με την εξίσου διαστρεβλωμένη ερωτική εικόνα της γυναίκας που ο Μάνος πρέπει να θέλει, αλλά εξαρτάται χωρίς να θέλει, χάνει την έννοια της πραγματικότητας, και μόνη της πραγματικότητα είναι η απόγονοι δόλωμα για την καρδιά του συμβολικού Μάνου.
Τα τρία παιδιά δεν είναι τα παιδιά μιας μητέρας, καρποί ενός έρωτα, το δώρο όπως ενσαρκώνεται η αγάπη στο πρόσωπο ενός παιδιού, το οποίο για ένα ανθρώπινο πλάσμα έχει την αξία του πραγματικού, αλλά μεταμορφώνονται. Τα παιδιά γίνονται από σύμβολα δωρεάς, απλώς δωρεά, χωρίς παιδί. Λείπει το παιδί, άρα λείπει και το συναίσθημα. Συνεπώς λόγος χωρίς γλώσσα, άρα σύμβολο που ξεπερνάει τον λόγο. Θυσία για να κερδίζει τον βωμό. Τον βωμό της προσοχής; Tης εύνοιας; Της θελκτικότητας;
Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Της σκληρής σάρκας της ανθρώπινης ματαίωσης μόνο. Διότι αυτααποκαθηλώνεται αυτόματα όσο διαχρονικά εμμένει στην αιώνια μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα, ανάμεσα στην κυριαρχία των ενστίκτων και τον παραλογισμό.
Όσο όμως το μυαλό αρνείται τον κρυφό έρωτα για τη βία, απωθώντας την επίγνωση της βίας ως γεγονός, μπορεί να παραδοθεί κρυφά στην απόλαυσή της. Απόλυτη απορρόφηση και σύμβολο έκστασης, που δίνει την «αίσθηση της σημαντικότητας» στην πραγματικά αντιδιανοούμενη εποχή που ζούμε. Καθώς η απορρόφηση του εαυτού στη βία ασκεί και κατά γενική ομολογία ιδιαίτερη γοητεία.
Και το φαινόμενο «Ρούλα» δεν σταματά και θα μας απασχολεί για καιρό. Ο φόβος και ο φθόνος που οδηγούν στη θυσία, αφήνουν να φεύγει μακριά η αθωότητα που είδαμε όλοι στα μάτια των τριών παιδιών. Ή μήπως σε όλων των παιδιών;
Διαβάστε το άρθρο στο alphafreepress.gr
